Delegeren – maar aan wie?!

Omgaan met personeelstekort in tijden van krapte

“Beter leren delegeren” staat steevast in de top 3 van redenen waarom deelnemers bij ons een cursus volgen. Natuurlijk geven we daar veel praktische handvatten voor. Maar laten we eerlijk zijn: je kunt pas delegeren als er íemand is aan wie je iets kunt overdragen. En daar wringt het – want vaak is er simpelweg niemand.

Een nijpend probleem
Volgens een recent onderzoek van het UWV onder 2.300 werkgevers ervaart 60% momenteel krapte op de arbeidsmarkt. Meer dan de helft van de vacatures blijkt moeilijk vervulbaar. Dat zorgt voor extra druk op de bestaande medewerkers.

Wat kun je doen?

Als werkgever:

De kans is groot dat je – net als 66% van de werkgevers – al investeert in personeelsbehoud, of – zoals 54% – actief probeert te werven. Maar er is meer mogelijk:

• Behoud je mensen door ze verantwoordelijkheid en autonomie te geven. Bied ruimte voor groei en ontwikkeling, en blijf met ze in gesprek over hun wensen en zorgen.
• Kijk anders naar je werving: overweeg zij-instromers, mensen met een ander opleidingsniveau of interne kandidaten met potentieel.
• Ontwikkel een langetermijnvisie. Tijdelijk harder werken is geen oplossing als het structureel te veel blijft. Denk dus kritisch na over de basis:
  • Welke productielijn kost meer dan hij oplevert?
  • Welke klant betaalt al jaren te weinig voor maatwerk?
  • Welke besluiten stelt het MT steeds uit?
  • Welke managers hebben hulp nodig, of worden ten onrechte gespaard?
  • Hoe presenteer je jezelf aantrekkelijk voor de nieuwe Gen-Z generatie?

Als leidinggevende:

Je hebt meer invloed dan je denkt, zelfs als je niet direct extra personeel kunt aantrekken. Kijk naar je eigen werkprocessen:

• Schrap overbodige taken: moet dat overleg écht elke week? Moet jij die rapportage nog steeds maken, of gebruikt niemand hem eigenlijk?
• Zeg vaker “nee” tegen tijdvreters.
• Neem regie over je prioriteiten, en leer je keuzes helder onderbouwen.

Ik ken iemand die wekelijks een dashboard opstelde voor collega’s. Tien jaar lang. Tot hij erachter kwam dat niemand het bekeek. Toen hij ermee stopte, won hij meteen een halve werkdag per week terug. Plus: zijn collega’s namen eindelijk zelf weer verantwoordelijkheid.